"Żonkile" (1804)
I WANDER'D ( WĘDROWAŁ )
Samotny jak obłok , który płynie nad doliną i wzgórzem,
I nagle zobaczyłem łany i pola złotych żonkili.
Nad jeziorem i pod drzewami.
Trzepoczące i tańczące na wietrze.
Błyskające jak gwiazdy, których połysk
na Drodze Mlecznej, był błyskiem
rozciągniętym w niekończącej się linii
wzdłuż krawędzi Zatoki:
Na rzut oka, widziałem ich z dziesięć tysięcy
- podrzucając swoje głowy w żywy taniec -
jak fale obok nich tańczyły.
Uczyniły musujące fale radości:
Poeta nie mógł jednak być gejem, w takiej spółce pogodnej:
Patrzyłem - i spojrzałem - ale niewiele myślałem
Co za bogactwo...
Pokaż mi, coś przyniósł:
Tak często, gdy na mojej kanapie leżę w zadumie,
one migocą w moim wnętrzu oka, która jest szczęściem samotności;
A potem moje serce z przyjemnością wypełnia, taniec z tęsknoty za na żonkilami...
I WANDER'D lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.
Continuous as the stars that shine
And twinkle on the Milky Way,
They stretch'd in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.
The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed -- and gazed -- but little thought
What wealth the show to me had brought:
For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.
By William Wordsworth (1770-1850).
Williama Wordswortha "Żonkile" - łączą w sobie idee i aspekty, które są istotne w poezji romantycznej.
Różne spokojne obrazy przyrody, w tym w żonkile, posiadają ludzkie cechy w wierszu. Te naturalne obrazy wyrażają Wordswortha self-refleksje, czy to spokojna samotność na początku wiersza lub podekscytowanie z bycia w spółce z żonkilami na końcu. Już żonkile - Williama Wordswortha to typowy wiersz z romantyzmu i zawiera idee i aspekty, które są niezbędne w romantycznej poezji.Pole żonkili są oczywiście przedmiotem tego wiersza, a natura najbardziej widoczną cechą całego utworu. Oprócz tego Wordsworth dodaje szereg naturalnych obrazów, takich jak jeziora, drzewa, gwiazdy i nawet chmury, które są obszarem metafory. Poprzez naturę nastrój natychmiast utworzony z linii pierwszej "Ja wędrowałem samotny jak obłok "
Wordsworth skorzystał z opisem z pamiętnika swojej siostry , jak również jego pamięci żonkili w Gowbarrow Park, przez Ullswater. Cf. Dorothy Wordswortha s Journal, 15 kwietnia 1802: "Nigdy nie widziałem tak pięknych żonkili. Rosły wśród omszałych kamieni ..., niektóre, jak wypoczęte głowy na tych kamieniach, jak na poduszce od zmęczenia, a reszta rzuciła i zatoczyła się i tańczyli. i wydawało się, jakby zaprawdę śmiał się wiatr, który wiał nad nimi nad jeziorem. Wyglądały tak wesoło, zawsze patrząc na nie, ciągle wyglądały jak zmieniających się fale ".
